Preek hoogfeest Sacramentsdag

Soms kan er tussen mensen een verwijdering optreden. Door een meningsverschil of een oplopende discussie spreekt men elkaar dan soms jaren niet. Hele seizoenen van het tv-programma Het Familiediner zijn hiermee gevuld. Vaak zijn het kleine zaken die opgeblazen worden en niet meer op te lossen lijken. Iemand moet dan de eerste stap zetten om toenadering te zoeken, maar de te overlappen ruimte kan dan te groot zijn.

Ooit hoorde ik een verhaal over een vader en een zoon die in zo’n conflict verzeild raakten en het contact werd verbroken. Een situatie die je niemand gunt en die vader wilde het contact herstellen. Hij vroeg aan zijn dochter om als een soort onderhandelaar met de witte vlag te zwaaien en tegen zijn zoon, haar broer, te zeggen dat hij hem zo mist. Want, zo zei de vader: “Er zijn aan beide kanten harde dingen gezegd. Laten we allebei over onze schaduw stappen en onder ogen zien dat we het niet met elkaar eens hoeven te zijn. Zo kunnen we elkaar onderweg in het midden treffen en samen doorgaan.” Zijn zoon kon dit niet opbrengen en hij liet zijn zus aan hun vader de boodschap overbrengen dat ze elkaar niet halverwege tegemoet konden komen. Vader hoorde dit aan en stelde voor dat zijn zoon maar een enkele stap zou moeten zetten en hij zal dan wel de volgende stappen zetten om bij zijn zoon uit te komen.

Dit is ook hoe God werkt. Als wij maar een stap in Zijn richting zetten, doet Hij de rest. Hij komt naar ons toe. Dat zien we door de hele Bijbel heen gebeuren. Vanaf het allereerste begin. Hoe ver wij ons ook van God af bewegen, Hij zoekt ons weer op. Aan het begin van de schepping gaat het al mis bij Adam en Eva. Ze eten van de vrucht en verstoppen zich vervolgens voor God. Zij kunnen de Heer niet onder ogen komen, zo erg schamen zij zich. Dat is wat zonde doet, maar God zoekt hen op. God gaat een verbond met ons aan, een relatie en daar blijft Hij trouw aan.

Vanuit de mensen wordt er alleen steeds fout op fout gestapeld en er is een nieuw verbond nodig om weer bij God uit te kunnen komen. Ook hierin maakt God weer de beweging richting ons door Mens te worden en te sterven aan het Kruis. Op de avond waarop Jezus gearresteerd wordt stelt Hij de Eucharistie in en geeft ons daarmee een gedachtenisviering van zijn dood en verrijzenis. Dat is het feest dat wij vandaag vieren: Sacramentsdag. Christus heeft ons tijdens het Laatste Avondmaal het kostbaarste geschenk gegeven: Zijn Lichaam en Zijn Bloed. Als we Eucharistie vieren is Christus echt aanwezig in de gedaante van Brood en Wijn. Het is geen symbool, het houdt ook niet op na de Mis. Christus zelf is en blijft daarin aanwezig. Hij komt naar ons toe, steeds weer. De Heer zet die extra stap naar ons.

Soms herkennen we ons dan misschien wel in die zoon, waarover ik in het begin sprak. Hij kon die extra stappen naar zijn vader niet zetten. Er kan van alles tussen ons en God in staan. Misschien zijn we teleurgesteld in God omdat ons leven niet loopt zoals we verwacht of gehoopt hadden. Ervaren we pijn in onze relatie met de Heer of krijgen twijfels wel de overhand? Wellicht hebben we verkeerde keuzes gemaakt en durven we God niet onder ogen te komen. Hebben we, zoals Adam en Eva het gevoel dat we naakt voor de Heer staan en verschuilen we ons liever. Of vinden we onszelf het niet waard om de Heer te ontvangen? Twijfelen we aan onszelf, maken we ons kleiner dan we zijn.

Er kan van alles in onze levens spelen, waardoor het misschien ingewikkeld voelt om de Heer onder ogen te komen, om Hem te ontvangen in de Eucharistie. Juist dan mogen we, om met de woorden van Paus Franciscus te spreken, ervaren dat de Communie geen prijs is voor de perfecte gelovige, maar juist een medicijn voor de mensen die zoeken, struikelen, vallen en weer opstaan, zoals wij allemaal doen. We hoeven maar een eerste stapje in de goede richting te zetten en God beweegt richting ons. Hij wil in die relatie met ons staan en Hij wil niets liever dan dat wij die liefde beantwoorden. Dat kunnen we doen door steeds opnieuw te beginnen met een stapje in Gods richting te zetten. Die eerste stap hoeft niet gigantisch groot te zijn. Het is namelijk makkelijk om te grote doelen te stellen die dan toch niet lukken en het wordt dan een nare ervaring. Opgeven ligt dan op de loer.

Doe liever iets dat haalbaar is. Begin en/of eindig de dag bijvoorbeeld met een gebed. Dank voor het goede dat je ontvangen hebt en vraag steun bij moeilijke momenten. Probeer eens een paar regels uit de Bijbel te lezen. Neem steeds weer die eerste stap richting de Heer, dan vult Hij de rest liefdevol aan. Amen.

Pastor Sander Verschuur