Preek 7e zondag van Pasen (jaar C). Openb. 22, 12-20. Kom, Heer Jezus!

Bidden, hoe vaak doe je dat? Elke week, elke dag, elk uur? De één bidt alleen als de nood zeer hoog is, schreeuwend met de gebalde vuisten in de lucht. De ander bidt voortdurend, waar je ook bent, diep van binnen in de stilte van het hart. Niemand die het ziet of merkt.

Bidden is de ademhaling van de ziel, wordt wel eens gezegd. Deze zevende zondag na Pasen, de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren, wordt ook wel wezenzondag genoemd: de leerlingen bleven voor hun gevoel verweesd achter nadat Jezus aan hun zicht werd onttrokken en in de hemel werd opgenomen. Wat doen ze? Ze zochten elkaar op om te bidden. De Pinksternoveen, de periode tussen Hemelvaart en Pinksteren, is vanouds dé periode van gebed.

Bidden staat ook centraal in de lezingen van vandaag. In de eerste lezing vallen we in het verhaal waarin de diaken Stefanus wordt gestenigd en sterft (Hand. 7, 55-60). Hij richt zich met zijn laatste krachten al biddend ten hemel en ziet in zijn gebed Jezus aan de rechterhand Gods. In de tweede lezing horen we de laatste woorden van de Bijbel aan het einde van het boek Openbaring (Openb. 22, 12-20). De Bijbel sluit biddend af met de woorden ‘Kom, Heer Jezus!’. En in het evangelie mogen we meeluisteren met het gebed dat Jezus richt tot zijn hemelse Vader (Joh. 17, 22-26). Met andere woorden, bidden is van geestelijk levensbelang.

Heel mooi zijn de woorden waarmee de Bijbel biddend afsluit: Kom, Heer Jezus. In het Aramees, de taal die Jezus sprak, is het één woord: maranatha. Dit woord wordt als mantra gebruikt bij de christelijke meditatie. Ikzelf ben niet iemand die mediteert, maar ik kan mij goed voorstellen dat meditatie voor anderen van grote waarde kan zijn. In het laatst verschenen parochieblad Solo Dios (nr. 75) schrijft parochiaan Ben Gerrits over zijn ervaring met christelijke meditatie. Hij vertelt in zijn artikel dat het woord maranatha voor hem symbool staat voor eenheid en eenvoud. Gaandeweg ervaart hij, hoe onwaardig hij zichzelf ook acht, dat hij zich één mag weten met Christus.

Daar gaat het om in het gebed: dat je je één mag voelen met God. Er zijn mensen die dat niet ervaren. Hun gebed voelt leeg, alleen, verlaten. Dat kan een crisis zijn, want gebed is hét religieuze fenomeen bij uitstek. Zie het gebed niet vanuit menselijk standpunt, maar vanuit God, want het is God die het initiatief neemt tot gebed. Als je bidt, dan antwoord je op het appèl dat van God uitgaat, ook al heb je dat niet in de gaten. Zie je gebed daarom vanuit God: Hij is er altijd en luistert. Velen ervaren dat als zwijgen. Jezus heeft gezegd: “Ik heb u alles meegedeeld wat Ik van de Vader heb gehoord” (Joh. 15, 15). Als je wilt dat God tot je spreekt, lees dan het evangelie en luister naar de woorden van Jezus. In Hem spreekt God tot ons! Maar in het gebed is God vooral luisterend aanwezig. Dat God luistert wordt ook duidelijk in de lezingen van vandaag: God is daarin niet aan het woord, maar de bidder. Hij hoort je gebed.

Ik noemde al het Pinksternoveen, de periode tussen Hemelvaart en Pinksteren, waar we ons nu in bevinden. We bereiden ons voor op de uitstorting van de Heilige Geest. De gemiddelde katholiek heeft een wat ander ‘gevoel’ bij Heilige Geest dan bijvoorbeeld de evangelische christenen van de pinkster- en opwekkingsbewegingen. Katholieken focussen van oudsher meer op de Zoon, die in de eucharistie tot ons komt onder gedaante van het Brood, het Lichaam van Christus. Evangelische christenen vinden hun identiteit meer in de Geest. We mogen daaraan een voorbeeld nemen, zij het met mate. Immers, geestvervoering kan iets individualistisch worden, iets van jezelf. Een extase waarvan alleen jij iets ervaart en de ander buiten staat.

Heel mooi was hoe de kardinalen zich op de pausverkiezing voorbereidden. Zeer nadrukkelijk werd daarbij de Geest aangeroepen. Onder het zingen van het Veni Creator Spiritus trokken zij in processie naar de Sixtijnse Kapel. Belangrijke beslissingen worden het beste genomen onder aanroeping van de Heilige Geest. En aangezien ons leven een voortdurend proces is van keuzes maken en beslissingen nemen, is de Geest daarbij onmisbaar. Op de kracht van die Geest mogen we ons voorbereiden in aanloop tot Pinksteren. We zullen niet verweesd blijven, want in de Geest is God ons nabij, altijd en overal. 

Kom, Heilige Geest, vervul de harten van uw gelovigen en ontsteek in hen het vuur van uw liefde. Zend uw Geest uit en alles zal herschapen worden. En Gij zult het aanschijn van de aarde vernieuwen. God, Gij hebt de harten van de gelovigen door de verlichting van de Heilige Geest onderwezen: geef dat wij door die Heilige Geest de ware wijsheid mogen bezitten, en ons altijd over zijn vertroosting verblijden. Door Christus, onze Heer. Amen.

Diaken Franck Baggen