Preek 4e zondag na Pasen (jaar C). Hand. 13, 14-43. Houd je vast aan Hem.

Tot aan Pinksteren lezen wij het boek Handelingen. Dit boek heeft twee hoofdrolspelers: de apostel Petrus en de apostel Paulus. In de eerste helft van het boek volgen we Petrus en de tweede helft Paulus op diens reizen. Het leest als een avonturenboek, want dit boek vertelt over het begin van de Kerk. De geschiedenis van de Kerk, tot aan de dag van vandaag, is een avontuur. Kerk-zijn, de boodschap van Jezus voorleven en verkondigen, is bepaald niet eenvoudig! Het is een weg met hobbels. Je weet niet wat je tegenkomt.

Vandaag horen we in de eerste lezing Paulus preken in de synagoge. Zijn preek roept enorme weerstand op. Tom Wright, een Engelse bisschop en Bijbelwetenschapper, heeft eens gezegd: “Als Paulus preekt, dan ontstaat er oproer. Als ik preek, dan geven ze mij thee.” Wright zegt hiermee dat de boodschap van Jezus’ verrijzenis, hoe je als predikant ook je best doet, niet meer als iets revolutionairs wordt ervaren, als iets wat je wereld op zijn kop zet. Immers, verrijzenis betekent: de dood is overwonnen! Dat is letterlijk een revolutie, een omwenteling van de werkelijkheid. Op vandaag is de boodschap van Jezus, op zijn best, interessant. Hoe anders was dat in de tijd van Paulus! Waar hij preekte ontstond felle oppositie en hevige discussie, met als gevolg dat hij werd uitgefloten, gevangen genomen of verjaagd.

Hoe komt het dat Paulus nog wel wist op te schudden en wij thee en koffie geserveerd krijgen? Paulus stootte vele heilige huisjes omver. Zo zei Paulus dat de Romeinse keizer geen Heer is, geen heerser over leven en dood, geen godheid, maar een gewoon sterfelijk mens. Goed nieuws voor een aantal hedendaagse politici, lijkt me. Ook verkondigde Paulus dat je ego – voor zover men in zijn tijd daarvan bewust was – niet centraal staat. Op vandaag geldt dat wel zo: zelfbehoud, zelfredzaamheid, het eigen ‘ik’ komt eerst; en daarmee alles wat met dat ‘ik’ verbonden is, zoals je kinderen, kleinkinderen, de familie, je huis, je bezit, je vakantie. Kom er niet aan! Maar was het niet Jezus die zei: Wie is mijn moeder en wie zijn mijn broeders? (Mat. 12, 48) Goede vraag voor Moederdag! Met andere woorden: het draait niet om je ego, maar om de Christus. Paulus zou ook zeggen: een kerkgebouw is maar tijdelijk, klamp je er niet aan vast. Natuurlijk, het zijn plekken vol emoties en herinneringen, maar emoties en herinneringen zijn slechts tijdelijke zaken. Wat blijft, en dat is wat Paulus steeds verkondigt, is de liefde van God. Houd je daaraan vast!

Het kerkgebouw van Papendrecht aan de Seringenstraat bestaat 60 jaar. Dat vieren we vandaag. Op 3 april 1965 wijdde bisschop Jansen van Rotterdam deze kerk. Het geeft een dubbel gevoel, want het voorgenomen besluit is genomen om deze kerk aan de eredienst te onttrekken. Dat is natuurlijk geen fijn bericht. Het doet je terugvallen op je roeping. Wat was ook weer onze roeping? Dat is te leven als met Christus verbonden, van Hem te getuigen, zijn aanwezigheid vieren in Woord en Sacrament en Hem dienen in de naaste. Een kerkgebouw helpt daarbij, uiteraard. Echter, het gebouw is niet allesbepalend. Het is niet het gebouw dat centraal staat, maar Hij die ons erin samenbrengt. Hoe kun je dan samenkomen als je straks geen plek meer hebt om samen te komen? Wel, door naar een andere kerk te gaan. We houden altijd een kerk open! Vervoer moet te regelen zijn. Ja, maar dat is niet mijn kerk, zegt u. Dat klopt, het is niet uw kerk, ook niet de mijne. Het is zijn Kerk, met hoofdletter. En die Kerk zal altijd blijven, zolang Hij met ons is, en zijn belofte is dat Hij met ons is tot de voleindig van de wereld (Mat. 28, 20). Je hoort Hem niet zeggen: Ik ben met u zolang dit kerkgebouw hier staat.

Als ik dus zeg: Laat uw kerkgebouw los! Hoe revolutionair klinkt dat? Krijg ik nog koffie dadelijk? Of word je met die boodschap weggejaagd, zoals dat ook met Paulus werd gedaan? Elke generatie moet nieuw leren kijken, door Christus centraal te stellen. Als je je aan Hem vasthoudt, verlies je niks, geen gezin, geen familie, geen vrienden, zelfs geen kerk. Met Hem verbonden mag je Moederdag vieren, indachtig het vijfde gebod. Waar jij bent, is Hij met je, én ben je altijd in zijn Kerk. Moge dat ons hoogste goed zijn. Vandaag is het ook Roepingenzondag. Roeping heeft in de allereerste plaats te maken met een leven waarin Christus centraal staat. De vraag deze dag is dan ook: Hoe staat het met mijn roeping? Raak ik verblind door mijn eigen wensen en eisen als het gaat om kerk-zijn? Of zie ik mijzelf als een levende steen in het geestelijke huis van onze Heer, naar de woorden van de apostel Petrus? (1 Petr. 2, 5). We mogen onze kerkgebouwen vieren, uiteraard, maar louter als tussenstation, niet als eindstation. Door Christus, onze Heer. Amen.

Diaken Franck Baggen